On-Geluk

Weg kijkt ze als de tranen komen. Schaamte voor haar kwetsbaarheid. Ik ga voor haar staan, vraag haar me aan te kijken wanneer ze haar spijt betuigt aan familie, vrienden en anderen. Ooit, toen ze de weg kwijt was, heeft ze hen diep gekwetst.

Het is puur wat ik proef als ik haar aankijk. Door haar tranen stapt ze over de schaamte heen. Alles spreekt ze uit naar mij. In hun plaats komt het bij me binnen. Puur is wat ze uit. Mijn ogen tranen met haar mee. “Dit”, zeg ik ernaar wijzend, “vertelt dat het echt is wat je uit”.

Ze had zichzelf nooit vergeven en er ook niet om gevraagd. ‘Ik ben het niet waard te leven’, is wat ze verborgen ervaart. Twee bijna dood ongelukken verder staat ze hier voor mij. Onbewust strafte ze zichzelf. Schepper van haar lot, maar niet geweten. De ‘on’ van ‘ongeluk’ gehaald.

Oefenen voor de spiegel thuis. Jezelf in de ogen zien. Uiten wat er in je leeft aan jezelf en anderen. Een mooie overwinning. Haar lot in eigen handen. Gelukkig